Piccoli, Michel

Piccoli, Michel, franc. glumac tal. podrijetla (Pariz, 1925). Završio pariški konzervatorij, 1945. debitira na filmu, međunar. uspjeh postiže ulogom scenarista u → Preziru. Mršav i proćelav, razrađena suzdržana stila uvjerljiv je kao uglađeni, senzibilni ili/i frustrirani građanin, često intelektualac i umjetnik (Prezir; Strast J.-L. Godarda, 1982; Crveni pir C. Chabrola, 1973; → Lijepa gnjavatorica; Vraćam se kući M. de Oliveire, 2001), katkada perverznjak (Dnevnik jedne sobarice, L. Buñuel, 1963) i cinični zavodnik (→ Ljepotica dana), a za morbidnu ulogu u Skoku u prazno (M. Bellochio, 1979) nagrađen je u Cannesu. Jedan od najboljih glumaca eur. modernizma, efektno parodira građanske ideje i manire, primjerice u → Diskretnom šarmu buržoazije, → Velikom žderanju i Fantomu slobode (L. Buñuel, 1974). Bavi se i režijom (No, dakle, 1997; Crna plaža, 2001). Ostale važnije ul.: → Rat je završen, Mliječni put (L. Buñuel, 1969), Dilinger je mrtav (M. Ferreri, 1969), Max i lopovi (C. Sautet, 1970), Prirodna veličina (L. G. Berlanga, 1973), Ne diraj bijelu ženu (M. Ferreri, 1974), → Atlantic City, Čudna afera (P. Granier-Deferre, 1981., nagrada u Berlinu), Milou u svibnju (L. Malle, 1989), Sto i jedna noć gospodina Simona Filma (A. Varda, 1995), Zabava (M. de Oliveira, 1996), Genealogija zločina (R. Ruiz, 1997).