eksperimentalni film

eksperimentalni film (također avangardni film, alternativni film), film. rod obilježen isprobavanjem postupaka i učinaka koji se kose s podrazumijevanim i prevladavajućim oblicima filmovanja, asocijativnom i ritmičkom montažom, a u težnji da se pronađu i razvijaju nepoznati ili zapostavljeni doživljajni i društv. potencijali filma. Eksp. film javlja se 1920-ih (pretežito pod nazivom avangardni film u Francuskoj i Njemačkoj, npr. L. Buñuel, R. Clair, F. Léger, Man Ray, H. Richter, W. Ruttman). Nakon ove tzv. prve avangarde, koja kao pokret zamire 1930–ih, potkraj 1950-ih javlja se tzv. druga avangarda (u SAD-u, Austriji, Hrvatskoj, Vel. Britaniji, Poljskoj, npr. M. Deren, S. Brakhage, P. Kubelka, I. Martinac, T. Gotovac, M. LeGrice, F. Raban), a 1970–ih video varijanta pod nazivom → video umjetnost (videoart, npr. N. J. Paik, S. i W. Vasulka, B. Viola, D. Martinis). Ustaljenije podvrste eksp. filma su apstraktni film, nadrealistički film, strukturalni film, konceptualistički film.

H. Turković