Emmanuelle

Emmanuelle (1974), Francuska, boja, 105min, Orphée/Trinacra Films, r.: Just Jaeckin, sc.: Jean-Louis Richard (prema romanu Užici žene E. Arsan), df.: Richard Suzuki, glazba: Pierre Bachelet, Francis Lai, ul.: Sylvia Kristel (Emmanuelle), Alain Cuny (Mario), Marika Green (Bee), Daniel Sarky (Jean), Jeanne Colletin (Ariane), Christine Boisson (Marie-Ange).

Sredovječni službenik franc. veleposlanstva u Bangkoku potiče svoju mnogo mlađu, erotičnu, no erotski sputanu suprugu Emmanuelle na upoznavanje raznovrsnih seksualnih užitaka. Emmanuelle se prvo upušta u odnos s arheologinjom Bee.

Najčuveniji soft pornografski film uopće, Emmanuelle svoju znamenitost duguje emancipacijskim erotskim učincima vrlo široka dometa s obzirom na to da se, za razliku od hardcore filmova, prikazivala u »regularnim« kinima. Također, svojim rafiniranim dizajnom i koreografijom erotskih prizora, kojima je začela tzv. franc. školu mekih pornografskih filmova za razliku od »naturalističnije« skandinavske i njemačke, pokazala se iznimno privlačnom ženskoj publici, a liberalne feministice L. Williams i N. Strosser suprotstavile su se njezinu cenzuriranju, podržavajući istraživanje ženske erotske mašte. Emmanuelle ima afirmativan stav prema lezbijstvu, a za razliku od njegovih uznemirujućih prikaza u ranijim filmovima (Ubijanje sestre George R. Aldricha, 1968; → Košute). Film je narativno oblikovan po načelu nizanja dramaturški slabo povezanih erotskih epizoda, a pruža niz mogućnosti za psihoanalitička, feministička i postkolonijalna čitanja (dokoni zapadnjaci za realizaciju svojeg užitka biraju »egzotični« Istok).

D. Radić